مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری، رساله‌ای است عرفانی- ادبی به زبان فارسی، شامل بخشی از مناجات‌ها و سخنان عرفانی خواجه عبدالله انصاری  (متوفی ۴۸۱ ق)، مفسر، فقیه، واعظ، ادیب و عارف پرآوازه سده پنجم قمری.

سبک و ساختار این رساله و همچنین مشابهت برخی عبارات و مطالب آن با دیگر آثار خواجه عبدالله انصاری و نیز تکرار بسیاری از بندهای آن در سایر مصنفات او، در انتساب آن به خواجه جای تردیدی باقی نمی‌گذارد، اما طرف دیگر این امر، نشان از آن دارد که این رساله تالیف مستقلی نیست، بلکه گزیده‌ای است از مناجات‌ها و کلمات قصار عرفانی او که در سده‌های بعد، به همت مریدان یا علاقه مندان او جمع آمده و چون اکثر مناجات‌های آن با خطاب «الهی» آغاز شده است، آن را «الهی نامه» نامیده‌اند.

الهی نامه که از قدیمی‌ترین و مهم‌ترین متون عرفانی فارسی است، شامل مناجات‌ها، دعاها و سخنان وجدآمیز عرفانی، در قالب نثری مسجع و موزون است؛ ازاین رو، هم از لحاظ عرفانی و هم از نظر ادبی، اثری ارزشمند است. خواجه عبدالله انصاری نخستین نویسنده‌ای است که معانی بلند عرفانی را در قالب نثر مسجع بیان داشته. سجع پردازی این اثر، بیشتر به شیوه ی کلمات قصار و نزدیک به شعر است. خواجه در حوزه ی مناجات، بیشترین سجع را به کار برده که البته قالب اکثر این مناجات‌ها و برخی از قطعات آن‌ها، علاوه بر موسیقی بیرونی، از موسیقی درونی نیز برخوردار است و در آنها آهنگ خوش کلام و معانی بلند عرفانی و دینی در هم آمیخته است.