در عصر جهانی شدن، فن آوری اطلاعات و هجوم شتابناک علوم و تجارب که روزگار رقابت تنگاتنگ جوامع بشری است، یگانه راه حضور  مستمر و  مؤثر در صحنه جهانی، ارتقاء کیفیت نظام تعلیم و تربیه و تأکید بر برنامه‎های آموزشی و درسی است. در این جهان، انسان اندیشمند و متفکر برای برقراری ارتباط با عالم هستی و داشتن زنده‎گی سالم باید از طریق تحقیق و ایجاد پیوند میان روش‎های کسب معرفت اقدام کند. همچنان با نهادینه شدن نقش و اهمیت  تعلیم و تربیه در توسعه جوامع و بالنده‎گی نسل جوان و نوجوان، تلاش‎های بسیاری برای قانونمند کردن این فرایند خطیر آغاز شده و تعلیم و تربیه به انشعابات متعدد تقسیم شده است. در این میان، برنامه‏های درسی به مثابه قلب نظام تعلیم و تربیه و ابزاری در جهت تحقق اهداف آموزش و پرورش بیشتر مورد توجه قرار گرفته است (فتحی واجارگاه، 1392به نقل از نوری (1397)، 52) برنامه ریزان تعلیم و تربیه بیش از هر چیز وظیفه دارند، دیدگاه خود را نسبت به برنامه درسی در فرایند یاددهی- یادگیری شفاف کنند. بنابراین در برنامه درسی باید به ویژه‎گی‎های عصر جدید که عصر فناوری و ارتباطان است، توجه شود و آنچه که در نظام آموزشی شاگردان می‎خوانند، باید در زنده‎گی روزمره بکار ببرند(نوری و همکاران، 1397، 52). . . این مقاله توسط مولف مریم نیازی به رشته‌ی تحریر درآمده است.