همراهي تفكر بشري با نقد نه يك نياز تبعي كه يك ضرورت انساني است و از اين رو قوة نّقادي بالقوة انسان با نخستين قرارگيري دو عنصر اطلاعاتي در كنار يكديگر (حتي در است؛ « پرسش » خام ترين صورت آن) آغاز به حركتي فزاينده م يكند كه بهترين نشانة آن پرسش از نحوة جاي گيري مواد اطلاعاتي و جابجايي داده ها و احياناً لذت هاي ذهني در قراردادن تصورات موزون و ناموزون متفاوت در كنار يكديگر. اما نقد نه به عنوان يك حظ كودكانه كه شايد تا فلسفة خلقت نيز پيش رود.