منابع باز و رایگان آموزشی برای افغانستان

بسیاری از مردم جنگ را امری عبث و قابل اجتناب می دانند و کمتر کسی آن را دوست دارد. شاید نظامیان، به ویژه نظامیان کار کشته و جنگ دیده بیش از دیگران از جنگ دوری کنند. کسانی که سابقهی مبارزه در میادین جنگی را دارند، به خوبی به خاطر می آورند در میدان نبرد، مرگ انسان ها بسیار ساده اتفاق می افتد و سربازان خیلی زود به مرگ هم قطاران، دوستان و حتا برادران خود عادت می کنند اما همین افراد به محض تغییر شرایط و پایان جنگ پی می برند که در جنگ چه بر آنها گذشته و چه بر سر دشمنان خود آورده اند. اما از یک نکته هیچ وقت نمی توان فرار کرد: جنگ اجتناب ناپذیر است. شاید ضروری نباشد اما اگر زمان رخ دادن آن برسد، هیچ کس نمی تواند مانع آغاز آن شود. نظامیان نقطه آغاز جنگ را سیاستمداران می دانند و سیاستمداران برعکس آنان، جنگ را در نتیجه علامتهای غلط نظامیان ذکر می کنند اما امروز عامل دیگری نیز به این دو عامل اضافه شده است. افکار عمومی، گاهی افکار عمومی جنگ را می طلبد. بررسی تاریخ جنگها نشان می دهد پس از مدتی تخاصم لفظی و با دست اندازی های محدود، شعلهی جنگ ناگهان بین دو یا چند ملت شعله ور و کشور، قاره و یا دنیایی به آتش کشیده می شود. دلیل بروز نبردها ساده و گاهی کم اهمیت جلوه می کند اما واقعیت چیز دیگریست. دلیل بروز نبرد مربوط به یک یا چند عامل ساده نیست. دهها و یا شاید صدها علت کوچک و بزرگ باعث انباشت کینهی ملت ها علیه یکدیگر می شود و آن زمان که وقت فوران خشم فرا می رسد، کسی نمی تواند مانع وقوع نبرد شود. همه چیز مانند بازی «دومینو» برهم می ریزد و حوادث زنجیروار رخ می دهد. گم شدن یک زن، حرکت یک واحد جنگی به داخل خاک کشور مقابل، شلیک یک گلوله، ترور یک شخص مهم، نحوه ی استفاده از یک رودخانه ی مشترک، بندر مشترک، منبع انرژی مشترک، استناد به یک ادعای کهنه ارضی، اعلام استقلال یک نژاد تحت ستم، علایق نژادی، شوونیستی، راسیستی، ایدئولوژیکی و دهها دلیل دیگر!…….