بدانکه زبان شیرین پارسی که امروز بدان سخن میگوئیم یکی از چندلهجه یاشاخه قدیمی است که در ایران زمین از بین النهرین و کنار اروند رود ( دجله ) تاکاشغر ومرز تبت و پنجاب و هند و قفقاز بدان سخن میگفته اند .
این کشور فراخ که آن را ایرانشهر ( یعنی کشور ایران ) مینامیده اند جایگاه پدران آریائی ما بوده است و این مردم چون از سرزمین اصلی خود (که نام آن بزبان زرتشت پیغمبر دایریانویچه، برده شده است) نوبت نوبت و دسته دسته بتدریج وارد این سرزمین شده اند دارای لهجهای گوناگون بوده اند – ومثل امروز که مردم هر روستائی بلهجه ای سخن میگویند ، آنروز گار نیز هر گروه و عشیرهای بزبان آریائی اما بلهجه مخصوص خود گپ میزدند . ومشهورترین آن زبانها بالهجها همانهائی هستند که آثار باستانی فارسی را با آنها نوشته اند و آن سه شاخه یا زبان است :
ا- اوستائی پازند که کتاب زردشت با آن زبان نوشته شده است و با زبان سنسکریت خویشی نزدیکی دارد .
۲-فارسی قدیم- که کتیبه های پادشاهان هخامنشی بان زبان برسنگها کنده شده است. ٣-پهلوی – که زبان دوره پادشاهان اشکانی وشهنشاهان ساسانی بوده است و آن …..