آن روز، روز سیاهی بود که  کابوسی وحشت‌ناک و  پیش‌بینی‌ناشده‌یی را  برای مردم افغانستان، به ویژه کودکان و دختران به بار آورد. آن روز، همه مردم وحشت‌زده بودند و در این فکر و اندیشه که چطور بتوانند هر چه  زودتر خود را از کشور، از این مخمصه مرگ‌بار بیرون بکشند. کابلی‌ها، حیران و هراسان در جاده‌ها و کوچه‌های کابل راه می‌رفتند. خانواده‌ی من نیز ترسیده بودند. تا چند روز فکر می‌کردم این فقط یک خواب است، اما متاسفانه  واقعیت بود، واقعیتی تلخ و اندوه‌بار. . .