شعر ریخته به آثاری گفته می‌شود که در آن زبان فارسی با واژگان یا ساختارهای اردو یا زبان‌های محلی هند (مثل دکنی یا هندی) ترکیب می‌شود. این اشعار معمولاً به صورت مثنوی، غزل یا دوبیتی هستند و ممکن است: یک مصرع به فارسی و مصرع دیگر به اردو باشد یا در یک مصرع، واژه‌هایی از هر دو زبان استفاده شده باشد.  امیر خسرو دهلوی (۱۲۵۳–۱۳۲۵ م) را یکی از پیشگامان این سبک می‌دانند. او نخستین کسی بود که از آمیختن زبان فارسی با زبان‌های محلی هند در شعر استفاده کرد. ولی دکنی نیز در سده ۱۷م، با نوشتن اشعاری که از هر دو زبان بهره می‌گرفت، به شهرت رسید.
در این مقاله که به قلم عباس سعیدی و دکتر سیاوش مرشدی نگاشته شده و در فصلنامه زیبایی شناسی ادبی، دوره سیزدهم، شماره ۵۲، تابستان ۱۴۰۱ هجری خورشیدی به نشر رسیده است ریخته‌گویی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است.