در خانواده نیمه ایرانی و نیمه برتانی ما که در اوایل دهه پنجاه میلادی در پاریس مستقر شد دو چیز شبه اسطوره شده بود؛ شینی نخست مورد علاقه کسی نخواهد بود هرچند که پاتوت امپراتور کشور کره بود.
راست است که احتمالا علیق سرخی بود. به علاوه هیچ کس و هیچ چیز نمی توانست تایید کند که این عقیق سرخ حقیقتا به شوهر عمه مادری اهل برتانی ما داده شده بود که با کشتی جنگی به جهانگردی به آن صفحات رفته بوده است. بالاخره چندان هم یقین نیست که آن شوهر عمه مادری افسر نیروی دریائی اصلا اهل برتانی بوده چرا که کورتر (Cortez) نام داشته است. اما تفاوتی نمی کند. این باترت قلابی یک دریانورد فرضی، ما را بیش از همه داستانهای سراسر حادثه دستخوش رونا می کرد. چهار پنج سال پیش، یاقوت را دزدیدند و همراه آن، رویاهای کودکی ما و بخشی از افسانه های خانوادگی هم ناپدید شد …