کتاب فرصتی برای پروانگی نوشته‌ی محمدرضا زادهوش، مطالبی کوتاه در مورد شناخت خود حقیقی و راه‌های رسیدگی به آن ارائه می‌دهد.

جداسازی خود از ناخود، شناخت خود حقیقی و راه‌های رسیدگی به آن، موضوع خودشناسی است. جسم و ذهن را تغذیه می‌کنیم و ناخود را می‌پرورانیم؛ ولی روح ما در تب و تاب گرسنگی و تشنگی نمی‌تواند رشد کند. جسم پروار می‌شود، و از پرواز می‌ماند. نفس گسترش می‌یابد و خود، لاغر می‌ماند. در زندگی همان‌قدر که اضافات اهمیت دارد، باید حذفیات نیز مورد نظر باشد، همان‌گونه که رفتن انجام می‌شود باید ترمز نیز مورد بررسی قرار گیرد. با حذفیات و توقف، فرصتی برای تأمل خواهیم داشت، و تأمل ما را متوجه سرکوب خلاقیت به دست تقلید، چشم و هم‌چشمی و الگوپذیری می‌کند. اگر از سرکوب دست برداریم، انقلابی درونی روی خواهد داد. شاه را از چاه بیرون می‌آوریم و غاصبان را از تخت به زیر می‌کشیم.