سیدنی اُر شخصیت اصلی رمان، یک نویسنده است. او روز ۱۲ ژانویه ۱۹۸۲ در ایستگاه متروی خیابان چهاردهم از حال می‎رود و از بالای پله ها سقوط می‎کند. او را به بیمارستان سنت وینسنت می‎برند و چهارماه در آن‎جا نگه می‎دارند. پزشکان امیدی به بهبودی او ندارند اما او بهبود می‎یابد. مدتی پس از بهبودی بطور تصادفی به مغازه‎ی نوشت‎افزار فروشی به نام قصر کاغذی می‎رود و دفتری جلد آبی می‎خرد. به نظر می‎رسد که این دفتر جادویی است. و نوشتن در این دفتر هم زمان با رویدادهای شگفت‎انگیزی در زندگی شخصی او می‎شود و زندگی‎اش را به چالش می‎کشد.

رمان شب پیشگویی فصل‎بندی نشده است. تغییر مکان و زمان و یا شروع ماجرای جدید تنها با فاصله‎ی یک سطر در پاراگراف بعدی آغاز می‎شود. که این البته به نوعی بخشی از فرم رمان است. فرمی که در خدمت محتوی و درونمایه‎ی رمان قرار می گیرد. ماجراها در این رمان به شدت پشت سرهم و به دنبال هم اتفاق می‎افتند. فضای این رمان در حالی که فضای رئال و واقعی است ولی دارای سیالیتی است که هرگونه مرز بندی و فصل بندی و جداسازی را غیرممکن می‎سازد و از آغاز تا به انتها در سطرها و صفحات پشت سر هم ردیف شده‎اند. گویی مرز مشخصی بین هر روز و هر شب و یا حتی لحظه‎های شخصیت‎ها وجود ندارد.

راوی داستان سیدنی اُر است. او نویسنده‎ای است که چند رمان چاپ کرده ولی مدت هاست چیزی ننوشته است. حوادث این رمان دو بخش دارد. بخشی که ماجراهای زندگی شخصی و زندگی سیدنی به همراه همسرش گریس و دوست خانوادگیشان جان تروز و فرزند جان ژاکوب است و بخش دیگر، ماجراهایی است که در دل رمانی اتفاق می افتد که سیدنی در دفتر آبی می نویسد.

از همان ابتدا مشخص می شود که ما با رمانی رو‎به‎رو هستیم که اتفاق‎ها و شخصیت‎ها واقعی و رئال هستند. اما گاهی اتفاقاتی عجیب می‎افتد که بسیار در داستان تعیین کننده اند و به گونه ای اند که اگر نگوییم سورئال و یا داستان ارواح (به نقل از پشت جلد کتاب) هستند، ولی قطعن واقعی نیستند و شاید به نحوی بتوان گفت راز‎آلود و مبهم‎اند. مانند حضور دفترهای پرتغالی که جلد آبی رنگ آن را هم سیدنی و هم جان خریده‎اند و به نظر می‎رسد که هر چه درآن می‎نویسند تحقق می‎یابد. و یا به نوعی پیشگویی آینده محسوب می‎شود.

رمان سراسر حادثه است. و روایت حال و گذشته‎ی پیچیده‎ی آدم های داستان است. روابطی که گاه از گذشته تا به امروز ادامه داشته و اثرات گذشته‎ها که تا زمان حال ادامه می‎یابد. شخصیت‎های داستان با وجود اینکه هر کدام به نوعی دارای رویا هستند و آینده‎ای را پیش روی خود می‎بینند اما بسیار در گذشته ی خود سیر می‎کنند. نه اینکه دچار حس نوستالژی و یا حسرت باشند بلکه دنباله‎ی روابط علی و معلولی حوادث زندگیشان به گذشته‎های دور، گاهی تا دوران کودکی و نوجوانی برمی‎گردند.