تشبیه یكی از گسترده‌ترین مباحث علم بیان است كه همزمان با خلقت بشر در گفتار انسان اولیه پدید آمده است. اگر بپنداریم كه استفاده از علوم بلاغی و ادبی مختص قوم و ملتی خاص و منحصر به دوره‌هایی از پیشرفت علوم ادبی بوده است،
دچار خطا شده‌ایم. انسان‌های اولیه برای بیان ذهنیات خویش و مفاهیم پیچیده و مبهم به تعبیرات مختلف و استفادة وسیع از قوة تخیل نیاز داشتند. در این رویكرد استفاده از تشبیه  هر چند به صورت ساده و ابتدایی  برای آنان اهمیت ویژه‌ای داشته است. كاربرد و بسامد آرایه‌های ادبی تحت تأثیر شرایط مختلف در بین شاعران و نویسندگان تغییر می‌كند. رودكی پدر شعر فارسی و یكی از بزرگترین شاعران عصر سامانی است كه در سده‌های آغازین ادب پارسی دری خدمت بزرگی به زبان و ادبیات فارسی كرده و به مدد نبوغ خویش صور خیال بدیع و شگفتانگیزی را در شعر به كار برده است. سؤال پژوهش این است كه رودكی با چه هدف و تا چه حدی انواع تشبیه را به كار برده است؟ در این مقاله به بحث و بررسی انواع تشبیه و یافتن شاهد مثال در دیوان اشعار رودكی پرداخته شده و سعی بر آن بوده است كه - با توجه به بسامد بالای تشبیه در اشعار رودكی - انواع تشبیه در اشعار او استخراج شده و برخی از این تصویرهای شعری نقد و بررسی شود. برای رسیدن به این هد ف، برخی از تصاویر و تشبیهات رودكی با تشبیهات سایر شاعران در دوره‌های بعد مقایسه شده است.

این مقاله در مجله وزین مطالعات زبانی - بلاغی به نشر رسیده است. مجله مطالعات زبانی بلاغی از این تارنما قابل دسترس است
http://rhetorical.journals.semnan.ac.ir/