زیب‌النسا بیگم (۱۶۵۱ - ۱۷۰۲م) دختر اورنگ‌زیب عالم‌گیر، یکی از شاهزادگان فرهیخته و شاعر زن نامدار دوره گورکانی هند بود. او با تخلّص "مخفی" شعر می‌سرود و به زبان فارسی مسلط بود. زیب‌النسا در کنار تربیت شاهزاده‌وار، به مطالعه، فلسفه، علوم اسلامی، و شعر علاقه‌مند بود و حلقه‌یی از شاعران و عالمان را در اطراف خود داشت. او شاگرد شاعر بزرگ فارسی‌زبان، صائب تبریزی، بود. اشعارش بیشتر مضامین عرفانی و عاشقانه دارند و در قالب‌های سنتی چون غزل و قصیده سروده شده‌اند. گفته می‌شود  زیب‌النسا بیگم (با تخلص "مخفی") دارای دیوان شعر است که شامل هزاران بیت در قالب‌هایی چون غزل، قصیده، رباعی و قطعه به زبان فارسی می‌باشد، اما تا امروز، هیچ اجماع قطعی علمی دربارهٔ اینکه تمام دیوان مخفی متعلق به زیب‌النسا باشد وجود ندارد. با وجود زندگی در دربار و موقعیت سیاسی، زیب‌النساء هرگز ازدواج نکرد و زندگی خود را وقف علم و ادب کرد. زیب‌النسا نمونه‌ای برجسته از زنان فرهیخته مسلمان در تاریخ ادبیات فارسی‌زبان شبه‌قاره است.

این مقاله به قلم محمد شبلی نعمانی (۱۸۵۷ – ۱۹۱۴م)، نویسنده، محقق، اسلام‌شناس، ادیب، شاعر، شیفته ادبیات و زبان فارسی  به رشته‌ی تحریر درآمده است و عبدالرحیم احمد پروانی آن را از زبان اردو به زبان فارسی برگردانده شده است.