کارشناسان روان شناسی کودک بر این باور اند که تعامل؛ یعنی گذراندن وقت و ایجاد یک رابطه عاطفی قوی بین مادر/ پدر و فرزندان، اهمیت بسیار زیاد بر رشد روانی کودک دارد(بلوم کویست، ترجمه علاقبندی، ۱۳۸۳). ارتباط نزدیک و مؤثر والدین و کودکان نه تنها به رشد فکری کودک منجر می شود بلکه رشد شخصیتی و اجتماعی آنان را نیز تحت الشعاع قرار می‎دهد(هنری، ترجمه پرنیانی،۱۳۸۶). رابطه کودک با والدین به عنوان یک عامل حمایتی می‎تواند از تاثیر بسیاری از خطراتی که فرد در زنده‌گی روزمره با آن مواجه است، جلوگیری کند(لزین ،۲۰۰۴). همینطور تطابق و هماهنگی تعامل والدین و کودک، باعث شکل گیری ساختار تعاملی کودک در قبال محرک‌های اجتماعی می‌گردد. اما دیده می‎شود که اغلب والدین تعامل مناسبی با کودکان نداشته و از لحاظ عاطفی با فرزندان‌شان بسیار فاصله دارند(بلوم کویست، ترجمه علاقبندی،۱۳۸۳). این مقاله به قلم مریم نیازی به نگارش درآمده است.