مکان در مسیر تاریخی مقامی برای خود احراز کرده ایم، اما تکرار «ملت شش هزارساله!» و ذکر نام سیروس و داریوش و انوشیروان و سلطان محمود و شاه عباس برای مردم آب و نان نمی شود و عرق وطن پرستی کسی را نمی جنباند و یک قدم هم ما را جلو نمی برد.
البته ملت ایران در دوره ی تاریخ وظیفه ی مهمی را در مقابل تاخت و تاز یونان و روم و عرب و مغول انجام داده و نهضت ها و مقاومت هایی از خود نشان داده است ولی چرا عواملی که منتج به این تحولات شده در نظر نمی گیرند یا اق نمی گویند که پیشوایان دل سوز تر و زمامداران سالم تر و کاردان تر و ملت بیدار تری داشته است که از حقوق خود دفاع می کرده و به خصوص پشت هم اندازهایی مثل امروز به سرش سوار نبوده اند؟…