کتاب «گلبانگ عشق» نوشته‌ی محمد شهریاری شامل سروده‌ها و دل‌نوشته‌هایی است که تحت تأثیر مولانا و سایر عرفا به رشته‌ی تحریر درآمده است. در بخشی از کتاب، مولانا داوری‌های ناآگاهانه را عامل گمراهی انسان می‌داند و اشاره می‌کند که برخی افراد انبیا و اولیا را هم‌سطح خود می‌پندارند و به دلیل کوربینی قادر به تشخیص تفاوت‌ها نیستند. او می‌گوید که انسان می‌تواند از پایین‌ترین مقام (مانند دیو و دد) تا بالاترین مقام (برتر از فرشتگان) تغییر کند. برخی افراد از آنچه می‌خورند و می‌آشامند نیش می‌آفرینند و دیگران را می‌آزارند، در حالی که برخی دیگر نوش‌آفرین و دوست‌دار خلق می‌شوند. شیخ اجل سعدی نیز این مفهوم را با بیان اینکه باران در باغ لاله و در شوره‌زار خس می‌روید، بیان می‌کند.