تذکره‌الاولیا کتابی است که به دست شیخ فریدالدین عطار نیشابوری، شاعر و عارف بزرگ ایرانی قرن ششم هجری، نوشته شده است. این اثر، یکی از منابع مهم عرفان اسلامی و ادبیات فارسی به شمار می‌رود و حاوی زندگی‌نامه و شرح حال حدود نود نفر از اولیای خدا و مشایخ صوفیه است.

عطار در تذکره‌الاولیا به شرح حال بزرگان عرفان همچون حسن بصری، رابعه عدویه، بایزید بسطامی، ابراهیم ادهم و بسیاری دیگر پرداخته است. او با نثری روان و دلنشین، حکایات و کرامات این عرفا را نقل کرده و از آموزه‌ها و تجارب معنوی آنان سخن گفته است.

این کتاب نه تنها یک منبع تاریخی برای شناخت عارفان و صوفیان است، بلکه یک مرجع معنوی و اخلاقی نیز به شمار می‌آید. عطار با ذکر حکایات و قصص گوناگون، تلاش کرده است تا خواننده را به سوی سیر و سلوک معنوی و عرفانی هدایت کند و او را با ارزش‌های اخلاقی و معنوی آشنا سازد.

تذکره‌الاولیا با تأثیر عمیقی که بر ادبیات و فرهنگ فارسی گذاشته، یکی از آثار برجسته در حوزه عرفان و تصوف محسوب می‌شود. این اثر به زبان‌های مختلف ترجمه شده و همچنان مورد توجه پژوهشگران و علاقه‌مندان به عرفان و ادب فارسی قرار دارد.

عطار در نگارش این کتاب از سبک ساده و بی‌تکلفی استفاده کرده که خواندن آن را برای همه‌ی اقشار جامعه ممکن می‌سازد. تذکره‌الاولیا علاوه بر اینکه اثری ادبی و تاریخی است، یک منبع الهام‌بخش برای جویندگان حقیقت و سالکان راه عرفان نیز به شمار می‌آید.