از آن زمان که مردم بخواب رفته پاریسی سحرگاه بصدای پرطنین ناقوسهای شهر، دانشگاه و کلیساها بیدار شدند ، سیصد و چهل و هشت سال و شش ماه ونوزده روز میگذرد، معهذا تاریخ نویسان خاطره این روز یعنی شش ژانویه ۱۴۸۲ را گرامی نداشته و در صفحات تاریخ حفظ نکرده اند تا آنجا که تا این زمان هیچ مطلب قابل ذکر و جالبی درباره این حادثه ایکه بدینسان ناقوسها را به طنین می انداخت وطبقات نسبتا” مرقه پاریس را از سپیده دم در بستر آرامشان به تزلزل و دلهره می انداخت وجود ندارد ، به حمله و هجوم و یورشی از طرف پیکاردها ۱ و گروه . بورگینونها؟. نه دسته سنگهای شکاری ، به عصیان و طغیان دانش آموزان در تاکستان لاس نه ورود پرطمطراق ، نه مدار آویختن دزدی یا جیب بری در دادگستری پاریس به ورود سفرائی که معمولا” در قرن پانزدهم که معرفی شان طی مراسمی و با تشریفات و سر و صدای زیادی انجام میگرفت. “….