رُمان فرنگیس نوشته سعید نفیسی نامه های عاشقانه‌یی است از سوانح مختلف زندگی که عاشق دلباخته‌یی به معشوق خود نوشته که اکنده از شور و بی قراری است. از ۶۱ نامه‌یی که نویسنده برای معشوقه‌ی خود فرستاده و مجموع ان‌ها را داستان کرده می‌فهمیم، او معشوقه را در جایی می‌دیده که چنین دیوانه‌وار دل به سپرده و ازین سو به ان سو می‌رود و شیدایی می‌کند، اما نمی‌توان فهمید که وضع معشوقه و عکس‌العمل او در برابر این عشق بغرنج و بی امان چه بوده و در سراسر داستان کوچکترین کنایه‌یی از پیشنهاد ازدواج وپایان بخشیدن به این ناله و ندبه که قطعا برای مرد طاقت فرسا شده نیست. نویسنده‌ی نامه‌ها به این مطلب توجه دارد که چنین عشق بی سرانجامی لااقل از نظر جامعه و مردم پسندیده نیست: ”مردم چه می‌دانند که من پاک دیده‌ام و تو پاکیزه دامنی، همه از دریچه‌ی چشمان‌الوده‌ی خویش می‌نگرند. همه عشق را با شهوت می‌آمیزند. همه گمان می‌برند که هر دیده‌ی دلباخته‌یی که برچهره‌ی نازنین دلارایی می‌افتد آلوده به هوس است. تو تو آن فرشته ی بهشتی که رخساره ی جهان آرایت پرستشگاه روح پاک منست.”